Drama docent
Joël wilde niet meedoen in de dramales. ‘Ik wil niet’ zei hij de allereerste keer dat ik hem een opdracht gaf om te spelen.
Maar… net als alle andere leerlingen mocht hij geen ‘nee’ zeggen. Hij vond het doodeng en spannend. Hij dacht dat hij dit nooit zou kunnen. Heel voorzichtig waagde hij het en hij overwon zichzelf, koos de rol van ‘verstrooide professor’ in een scène met groot, non-verbaal spel. Ik zag het gebeuren…Joël kreeg het langzaam door! Hij ontdekte dat hij dit wél kon. Hij ontdekte de ‘verstrooide professor’ in zijn lijf.
Hij genoot ervan en zijn klasgenoten en ik niet minder. Een warm en welgemeend applaus werd zijn deel. Dat was het begin van de toneelspelende Joël. Bij andere vakken scoorde hij soms niet zo hoog, maar bij drama ging hij voluit en werd hij (soms heimelijk) bewonderd door anderen. Leerlingen als Joël maken het soms heftige werk op een VO-school in Rotterdam zuid al 20 jaar voor mij alleszins de moeite waard en blijvend inspirerend.